(De hemel van... Afl. 3)
Deze
aflevering zou eigenlijk het hiernamaals van moeten
heten, want Janwillem van de Wetering (1931-2008) betwijfelt of het na de
dood wel allemaal hemels zal zijn:
“Ik heb altijd gedacht er komt nog van alles. Of het nu leuker wordt of niet
leuker, het is in ieder geval geheel anders. Een heel ander soort ervaring.”
De schrijver/avonturier/zenboeddhist werd in 2004 uitgebreid geïnterviewd
in zijn huis in Maine, aan de oostkust van de USA, voor het portret To
Infinity and Beyond dat door de BOS werd uitgezonden. Naast typische
Van de Wetering-thema's als "onthechting" en "het Niets"
komt ook de dood ter sprake. De levenskunstenaar is dan pas 73, maar beseft: “Niemand wordt 150. Ik
zit in het laatste vakje”.
Zijn eerste reactie op de dood: “Hé leuk! Reizen! Wie weet wat er allemaal gaat
gebeuren”, zwakt hij af met: “Maakt me toch een beetje bibberig. Je stapt wel ergens in waar
je geen verstand van hebt. Het lijkt me enig, maar je weet het nooit”. Om alsnog positief te
besluiten met: “Het gevoel dat ik dan eindelijk trompet kan spelen.
Ik heb dat nooit gekund, ik krijg er geen noot uit. Maar dat het dan zou
lukken”.
Dat zou
heel mooi zijn natuurlijk voor jazzliefhebber Janwillem van de Wetering. Trompettist
Miles Davis bezorgde hem ooit een soort verlichtingservaring: “Die muziek
lichtte me uit mezelf en liet me dingen zien
die ik al vermoed had”.
In één van zijn boeken (ik weet helaas niet meer welk) zegt Van de Wetering
of een van zijn hoofdpersonen (Grijpstra, of waarschijnlijker De Gier) dat er in zijn hemel in
ieder geval een jukebox staat, geheel gevuld met platen van Miles Davis. Het lijkt me prachtig om dáár eens aan te schuiven.
Link:
Het interview met Janwillem van de Wetering (To Infinity and Beyond) HIER
