Net als
alle religies, en vrijwel iedereen die in enige mate spiritueel geïnteresseerd
is, gaan we op dit weblog uit van een ziel, een bewustzijn dat na de
lichamelijke dood “verder gaat”. In het algemeen wordt aangenomen dat de dood
plaatsvindt als dit bewustzijn het stoffelijke lichaam verlaat om aan zijn reis
door het hiernamaals te beginnen. Een zeer speciaal moment.
Een
ander interessant moment is het, wanneer reïncarnatie bestaat en deze 'ziel'
een nieuwe lichaam binnentreedt. Wanneer en hoe vindt dat dan plaats? Op of na
het moment van de geboorte? In een van de fases daarvóór? Dit vraagstuk mis ik
wel in de hele discussie. Ook bij de tegenstanders van abortus, vaak afkomstig
uit (orthodox) christelijke hoek. Die hebben natuurlijk sowieso niets met
zielsverhuizing.
In het interessante boek Tussen twee levens (1986) van de Canadese regressietherapeut dr. Joel L. Whitton (1945-2017) kwam ik deze vragen wel tegen. In zijn boek gaat Whitton er vanuit dat reïncarnatie waar is, en dat de dood niet meer is dan de drempel van een tussenstaat tussen twee opeenvolgende levens in. Zijn proefpersonen zijn onder hypnose diep in dit schemergebied doorgedrongen, en hun getuigenissen in Tussen twee levens belichten een grotendeels onbekend gebied van de menselijke ervaring. Het leven na de dood is gelijk aan het leven voor de geboorte, en de meesten van ons hebben talloze malen als entiteit zonder lichaam in deze wereld een verblijfplaats gehad.
De
ervaringen van de proefpersonen van Whitton (in het boek remigranten genoemd, wat ik niet zo’n goede vertaling vind) zijn
niet bepaald eensluidend. Er worden bijvoorbeeld heel verschillende tijden aangegeven
waarop ze zich bewust werden zich in een lichaam te bevinden. Dat varieert van
enige maanden vóór de geboorte tot, inderdaad, het moment dat zij uit de
baarmoeder te voorschijn kwamen. Vaak wordt vermeld dat ze ‘boven de moeder
zweefden’ en haar allerlei aanwijzingen gaven om hun beider welzijn te
bevorderen. Verstandig eten, welke muziek luisteren, niet roken en geen
alcohol. Soms werd er alvast een naam voor het nog ongeboren kind doorgegeven.
Tussen twee levens kan dus geen definitief antwoord
geven op de belangrijke vragen van deze blogpost, daarvoor spreken de
getuigenissen elkaar teveel tegen. Misschien is het bij iedereen weer
verschillend? Volgens Whitton wordt de kwestie extra ingewikkeld omdat er twee
soorten geheugens zijn, dat van de hersenen en dat van de ziel. Het is uiterst
moeilijk om te bepalen of de onder hypnose verkerende remigrant boodschappen uit het centrale zenuwstelsel overbrengt, of
vanuit de aanwezigheid van het eeuwige ‘Ik’.
Whitton:
“Voor deze onzekerheid, hoewel ze relevant is voor het hoogoplopende debat ten
aanzien van abortus, bestaat vooralsnog geen oplossing. We kunnen alleen
vaststellen dat, in het geval er een ziel aanwezig is in het lichaam waarop
abortus wordt gepleegd, dit gelijk staat aan moord; als dat niet het geval is
doet de aborteur in wezen niets kwalijkers dan het verwijderen van wat
lichaamsweefsel”. Dit probleem wordt nog moeilijker als er wordt uitgegaan van
een reïncarnatie zonder voorafgaand tussenbestaan, zoals bij de Druzen in
Libanon of de Jains in India.
