Het is
alweer meer dan twee jaar geleden dat mijn favoriete schrijver Hilary Mantel
overleed. Luisterend naar een song van Richard Dawson moest ik ineens weer aan
haar denken. Dood en geestenwereld speelden een belangrijke rol in Hilary’s
leven en werk, zij had een ongelukkige jeugd met allerlei metafysische ervaringen. En dat is ook het geval met Elsie, het meisje in Dawson’s
song The Question. Haar jeugd (en ook
latere leven) wordt ernstig ontregeld door een geest zonder hoofd. De vorige
eigenaar van het huis, een stationschef, sprong voor de trein waarbij zijn
hoofd abrupt van het lichaam gescheiden werd. Nu verschijnt hij regelmatig aan
Elsie, hoofd onder een arm, zijn zwaargebouwde lichaam gestoken in een
ouderwets spoorwegen uniform, de grijze lippen vragend: Waar ga jij heen?
Foto Uncut/Sally
Pilkington (Richards partner)
The Question kun je vinden op het vorige maand
verschenen album End of the Middle.
De ‘progressive folksongs’ van de Engelse zanger Richard Dawson (1981) zijn
experimenteel en hij zingt als een valse kraai, maar ik vind het project meer
dan geslaagd. Op dit album wordt de dynamiek en trauma van families verkend,
lees ik in een interview met Tom Pinnock in muziekmagazine Uncut. Richard heeft
een sombere periode achter de rug, maar nu gaat het wel weer. Het nummer The Question blijkt gedeeltelijk
geïnspireerd door de bovennatuurlijke ervaringen van zijn moeder als jonge
verpleegster in een ziekenhuis in Newcastle. Sommige daarvan verwerkte hij ook
al op zijn album Henki (2021).
Daarnaast werd de tekst beïnvloed door de psychische problemen van een
familielid, die een figuur zonder hoofd had gehallucineerd. Er was daar een
spoorlijn aan het eind van de tuin waar, zo bleek later, ooit iemand voor een
trein was gesprongen, waarbij zijn hoofd was afgehakt.
Geesten
kunnen angstaanjagend zijn, maar het idee dat er helemaal geen geesten zouden
zijn, vindt Dawson nog veel angstaanjagender. Echt heel eng, maar toch ook wel
behoorlijk opwindend. Het idee ‘dat het zich allemaal in de hersenen afspeelt’,
daar heeft hij zijn hele leven op gebaseerd, zegt hij zelf. “Het idee dat we
onze eigen wereld kunnen creëren en onze werelden kunnen samenvoegen.”
Zei
Annemiek Schrijver eigenlijk ook niet zoiets in een vorige blogpost? En
is hier een (klein) raakvlak met Tony Parsons?
Voornaamste bron:
Uncut, maart 2025
