(De
hemel van… Afl.18)
In
muziekmagazine Heaven (!) staat een kort interview met Lucinda Williams (68).
Deze Amerikaanse zangeres gaat binnenkort weer op concerttournee. Dat zal niet
meevallen, want ze heeft een pittig jaar achter de rug. In november 2020 heeft
ze een herseninfarct gehad, met alle gevolgen van dien. Williams moest opnieuw
leren lopen en haar lichaam durven vertrouwen. Ze probeert nu haar leven weer
op te pakken en bekijkt het maar van dag tot dag, meestal positief en vastberaden.
Er is vooruitgang, maar ze kan nog niet alles doen wat vroeger normaal was, dat
is behoorlijk frustrerend. Gitaar spelen bijvoorbeeld, vormt nu haar grootste
opgave. Haar brein haalt ook trucs uit, vertelt ze, speelt een spelletje met
haar. Het is echt heel raar. Ze ervaart bijvoorbeeld dat iemand zich in de
kamer bevindt, terwijl die er niet is. Vreemde dingen zijn het, zoals bij
mensen die tijdens een coma iets van een hemel hebben ervaren.
Lucinda
is inmiddels weer bezig met wat nieuwe songs, voornamelijk americana. Een
daarvan heet Stolen Moments en gaat
over het verlies van een dierbare vriend (Tom Petty), en de ervaring die je
soms hebt dat je overleden vrienden niet echt zijn verdwenen en dat je hun
aanwezigheid nog heel sterk kunt voelen. Lucinda Williams begeeft zich vaker op
dit terrein. Op haar album The Ghosts of
highway 20 uit 2016 bijvoorbeeld, bezingt ze in het nummer Death Came de dood van een vriend, en
het gemis daarna. In het nummer If
There's A Heaven (zelfde album) twijfelt ze over het bestaan van een hemel,
terwijl ze in Doors of Heaven er juist
op rekent dat ze daar eenmaal levensmoe toegelaten zal worden, en iedereen in
deze schittering haar verhaal kan vertellen. Het is een prachtplek ergens
daarboven, een plaats vol liefde, de locatie ook van een weerzien met haar
moeder.
In dit interview komt David Byrne van Talking Heads even ter sprake. Hij zingt alsof hij preekt, vind Lucinda. In de hemel die hij bezingt in Heaven (“Heaven is a place where nothing ever happens”) zou Lucinda om de dooie dood niet willen zijn. Als de hemel al bestaat dan is dat in de vorm van een spirituele vlakte die we vanaf de aarde niet kunnen waarnemen. Hoogstens in onze fantasie. Zoiets. Het is iets etherisch, moeilijk te beschrijven en te bevatten. Net als muziek.
