De
vorige blogpost ging over de onverbrekelijke eenheid van leven en dood. Bij de
geboorte komen we vanuit ongevormde eenheid in een bepaalde levensvorm terecht,
en als we sterven verlaten we deze vorm weer en keren terug naar de ongevormde
eenheid van de bron. Terugkeer, bron en eenheid, drie uiterst geruststellende
begrippen.
Laatst
stond in de Volkskrant een interview met topadvocaat Barend Post (55). Daarin
vertelt hij over de intense ervaring van eenheid, die hij had tijdens een
operatie waarbij een hersentumor werd verwijderd. Hij werd volledig uit zijn
lichaam gekatapulteerd, en kwam terecht in een andere dimensie zonder tijd en
plaats. Post voelde zich een druppeltje in een oceaan, opgaand in een groter
geheel, waarin alles via bewustzijn met elkaar verbonden was. Hij was alles en
iedereen tegelijk, besefte dat ons ego een illusie is, en dat wij helemaal niet
van elkaar afgescheiden zijn. Het extatische gevoel van liefde waarmee hij
vervuld was, voelde als een goddelijke ervaring maar dan zonder opperwezen of
regeltjes. Het goddelijke was overal, ook in hemzelf, een innerlijke bron die
iedereen heeft. Hij voelde zich dankbaar voor het feit dat hij bestond, met een
diep besef hoe bijzonder het is dat je een tijdje mens mag zijn, en hoe klein
dat mensenleven is ten opzichte van de oneindigheid van ruimte en tijd.
Geen (traditionele)
bijna-doodervaring, Barend Post noemt het zelf een uittreding. Het heeft zijn
leven totaal op de kop gezet. Post heeft geen angst meer voor de dood, zoals
vroeger, maar ging anders naar zijn sterfelijkheid kijken. Je bewustzijn blijft
bestaan, daar is hij van overtuigd. Dit noemt hij zelf zijn belangrijkste les.
Onze ziel gaat over in een eindeloos bewustzijn, wordt opgenomen in liefde, de
oorsprong waar we allemaal vandaan komen.
Medici zullen
hier waarschijnlijk zeggen dat de illusies zich juist tijdens de operatie
voordeden, en dat de werkelijkheid is zoals we die waarnemen. Dat zijn hersenen
een spel met hem hebben gespeeld. Barend Post weet het niet, daarvoor was zijn
ervaring toch te sterk. Hij blijft de voorkeur geven aan zijn eigen benadering.
Na de operatie en de terugkeer van zijn bewustzijn in zijn lichaam, voelde hij
een grote afstand ten aanzien van zijn vroegere leven. Hoe moest hij verder? Hoe
kon hij zijn ervaring plaatsen? Het was heel moeilijk om aansluiting te houden.
Terug op kantoor was hij niet langer de typische “juridische haai” (mijn
weergave –R.R.), maar werd zijn kennis voor goede doelen ingezet. Na vier jaar
is hij er toch maar weggegaan en voor zichzelf begonnen als advocaat voor
initiatieven die hem aanspreken en een sociale impact hebben. Al moet hij soms
wel zijn ‘functionele ego’ inzetten om een doel te bereiken, want je ontkomt er
in deze wereld niet aan om je ‘rol’ te spelen. Helaas.
Bron:
De Volkskrant
Fokke Obbema
28
oktober 2022
