De Nederlandse kunstenaar David Bade (1970) maakt in de weken voor Pasen een installatie over het hiernamaals. Hij doet dat in het voormalig klooster Buitenplaats Doornburgh in Maarssen (Utrecht) samen met zes afzonderlijke groepen, die begeleid worden door een speciaal ‘hiernamaals-team’, bestaande uit (wat Bade noemt) ‘geestelijk leiders’ en kunstenaars.
Vooral hun religieuze informatie zal belangrijk zijn, want er worden zes verschillende versies, zes verbeeldingen van het hiernamaals gebouwd: een joodse, een islamitische, christelijke, boeddhistische, een hindoeïstische en één die allerlei andere opvattingen vertegenwoordigd (zoals esoterie, atheïsme en wetenschap). Aan het eind worden alle zes afzonderlijke installaties tot één grote sculptuur samengevoegd, ‘het Grote Hiernamaals’, alle geloven op één hoop.
Een totale verbinding dus. Bade verwacht een feest van uitwisseling en verbeelding. Religieuze regels worden gerespecteerd, maar er moet wel een bepaalde mate van vrijheid zijn. Het hiernamaals is door de eeuwen heen voor iedereen een belangrijke bron van verbeelding geweest, juist omdat het eigenlijk nergens beschreven staat. Dat kun je ook zien op de posts van dit blog waar mensen over ‘hun’ hiernamaals vertellen. Dat is, dwars tegen alle dogma’s in, meestal een gepersonaliseerde versie van de hemel (nooit de hel).
David Bade zelf gelooft niet meer, maar vindt zichzelf geen atheïst. Hij denkt aan de hemel in de bekende clichés: wolken, engelen, omhooggaan. Vroeger, als gereformeerde jongen (op Curaçao?) stelde hij zich het hiernamaals voor als een fijne plek met eeuwige voetbalvelden en veel sociale gezelligheid. Tegenwoordig zijn kunst en verbeelding voor hem een soort vervanging, een ander geloof. Hij wil met dit kunstproject onderzoeken hoe verschillende geloofsovertuigingen het leven na de dood in beeld brengen. De kunst is bij uitstek geschikt om die verbeelding vorm te geven. Nieuwe vormen, nieuwe beelden, iets waardoor de verbeelding gaat bloeien.
Bade leest nu over het hindoeïsme: “Daarin geloven ze dat je je hele leven in een bepaalde sociale klasse, een kaste, blijft zitten en dat je pas na je dood van kaste kunt veranderen. Dan zie ik meteen een installatie van houten kasten voor me. Dat je dan dus uit de kast komt en weer een andere in kunt lopen. Geweldig.”
Bron: Volkskrant HIER (€)
 |
| bron afbeelding: HIER |
