Preta’s; het rijk van de hongerige geesten

In de vorige blogpost is sprake van hongerige geesten, de preta’s. Op de vierde dag in de bardo van dharmata schijnt het lokkende zachtgele licht van hun bestaanswereld, als tegenhanger van het indringende rode licht van Amitabha, de onderscheidende wijsheid.

Preta’s zijn wedergeboorten van honger, dorst, verlangen en frustratie. Het zijn levende wezens die gevangen zitten in een enorm frustrerende wereld, die gevormd is door hebzucht en het verlangen om te bezitten. In dit rijk ondergaan preta’s een eindeloze variatie aan kwellingen. Tegenstrijdige gevoelens van rijkdom en armoede, die op hetzelfde moment werkzaam zijn. Wat je ook zou willen bezitten, je hoeft er hier niet naar te zoeken want je hebt het al. Waardoor je juist nog hongeriger wordt en je tekort gedaan voelt. Want voldoening ervaar je niet door bezitten alleen, maar ook door ernaar op zoek te zijn.

Het is een fundamenteel onverzadigbare honger. Je bent voortdurend op zoek naar meer. Je zit helemaal vol en hebt toch onafgebroken hevige honger, alleen maar om het genot ervan. Je bent jaloers op anderen die wel echt kunnen eten en hongerig zijn. Wat een gevoel van armoede! Alles al hebben en er toch niet van kunnen genieten.

Preta’s worden gesymboliseerd door het beeld van een persoon met een reusachtige buik, een uiterst dunne hals en een klein mondje.

Soms worden met Preta’s overledenen bedoeld, die zozeer aan de aarde gebonden zijn dat ze zich er niet van kunnen losmaken. Ze zwerven als spoken op bepaalde plaatsen rond. Wie in zo’n soort leven verzeild raakt zit er voorlopig nog wel aan vast.

Bronnen:
Francesca Fremantle en Chögyam Trungpa
Het Tibetaans Dodenboek
Servire, 1991

Robert A.F. Thurman
Het Tibetaanse Dodenboek
Altamira-Becht,  2006

Ilse Dorren

Tocht door twee werelden; Gids voor het Tibetaanse Dodenboek
Mirananda, 1985