In muziekmagazine Uncut* las ik een recensie van Master Wilburn Burchette Opens The Seven Gates Of Transcendental Consciousness. Een album uit 1972, dit jaar opnieuw uitgebracht. Redacteur Ana Gavrilovska is matig enthousiast, geeft deze reissue een 7 uit 10 en noemt Burchette een ‘mail-order magazine mystic that could only have existed in the California of the 1970’s’.
.jpg)
Master Wilburn Burchette (1939-2023) was een van die interessante figuren die een brug slaan tussen het westerse muzikale landschap en de oosterse spirituele filosofie. Als Amerikaans gitarist en componist stond hij vooral bekend om zijn experimentele en spiritueel geïnspireerde muziek. Zijn album Opens the Seven Gates of Transcendental Consciousness wordt door sommigen beschouwd als een meesterwerk van psychedelische muziek, dat diepe meditatieve en transcendentale ervaringen oproept. Burchette's muziek wordt vaak beschreven als een reis door de geest, waarbij de luisteraar wordt uitgenodigd om voorbij de grenzen van het alledaagse bewustzijn te reiken.
Als autodidact maakte Burchette ook zijn eigen gitaar, en bracht het merendeel van zijn muziek (in kleine oplages) uit op zijn eigen label. Op een bepaald moment heeft hij alles vernietigd wat betrekking had op zijn muzikale verkenningen, maar gelukkig zijn de obscure, maar toch uitstekend te beluisteren platen die hij al maakte behouden gebleven. Zijn grote obsessie was esoterische kennis. Volgens het artikel in Uncut heeft hij zich vanaf zijn twaalfde intensief verdiept in boeken over de basisprincipes van Tibetaanse mystiek, ondertussen oefenend op zijn gitaar. Wat hij leerde werd in zijn muziek verwerkt.
.jpg)
In hoeverre vinden de diepgaande Tibetaanse concepten van leven en dood weerklank in Burchette’s werk, vraag ik mij nu af. En dan natuurlijk vooral de leringen uit het Tibetaans Dodenboek, het Bardo Thödol. Op internet kan ik daar niets over terugvinden, maar ik neem toch aan dat deze teksten over de overgangsfase (bardo) tussen leven en dood bij iemand als Burchette bekend zijn geweest. Het Tibetaans Dodenboek beschrijft gedetailleerd de verschillende stadia die de ziel doormaakt na de dood en biedt begeleiding voor de overledene om zich bewust te worden van zijn ware aard en uiteindelijk verlichting te bereiken.
En hoewel Burchette er dus geen directe verwijzingen naar maakt in zijn muziek, zijn er toch duidelijke parallellen te vinden tussen zijn spirituele benadering en de concepten die in het Bardo Thödol worden uiteengezet. Zowel Burchette's muziek als het Tibetaanse Dodenboek nodigen de luisteraar/lezer uit om voorbij de oppervlakkige realiteit te kijken, en de diepere lagen van bewustzijn te verkennen. Net zoals het Bardo Thödol de overledene begeleidt op zijn reis door de bardo, lijkt Burchette's muziek de luisteraar te begeleiden op een innerlijke reis naar transcendentale bewustzijnstoestanden. Met zijn gitaarklanken en experimentele composities probeerde hij een sfeer van meditatieve contemplatie en spirituele groei te creeëren, vergelijkbaar met de begeleiding die in het Tibetaanse Dodenboek wordt geboden. In een wereld waarin de dood vaak wordt gevreesd en vermeden, bieden zowel Master Wilburn Burchette's muziek als het Tibetaanse Dodenboek een verfrissende kijk op de overgang naar het hiernamaals. Ze herinneren ons eraan dat de dood niet het einde is, maar eerder een overgang naar een nieuwe vorm van bestaan. Door de diepgaande concepten van leven en dood te verkennen, kunnen we een dieper begrip krijgen van onze eigen spirituele aard en de oneindige reis van bewustzijn waar we allemaal deel van uitmaken.
*Uncut, July 2024
